Οι αλάνες περιφράχτηκαν προς οικοδομική αξιοποίηση, οι πλατείες καταλήφθηκαν από τραπεζοκαθίσματα για επιχειρηματική αξιοποίηση. Οι δρόμοι, πολυσύχναστοι και μη, δέχονται μόνο αυτοκίνητα και τα πεζοδρόμια, όπου υπάρχουν, δέχονται ελάχιστους πεζούς, αν δεν έχουν καταληφθεί από ακαθαρσίες, από εμπορεύματα, ακόμα και γλάστρες παραπλήσιων καταστημάτων. Οι παιδικές χαρές χάσκουν ξεχαρβαλωμένες αναμένοντας αντικατάσταση με άλλες «ευρωπαϊκών προδιαγραφών ασφαλείας» -τρομάρα μας- λες και δεν μπορούσαμε εμείς να κρίνουμε, επισκευάζοντάς τες, τι είναι ασφαλές τι όχι. Η χλόη, όπου κι εάν υπάρχει, στα πάρκα είναι για να την καμαρώνουν εξ αποστάσεως και όχι για ψυχαγωγία.
Και το παιχνίδι των παιδιών πού πήγε; Εδώ παιχνίδι, εκεί παιχνίδι, πουθενά παιχνίδι, αφού με όλους τους παραπάνω λόγους συν το γεγονός ότι αρκετοί δεν ανέχονται πια τις παιδικές φωνές και τα παιχνίδια τους. Καταφέραμε να βγάλουμε από τη ζωή των παιδιών και εγγονιών μας το παιχνίδι, θεωρώντας το «ενοχλητικό»!!! Δε χωράει πια το παιχνίδι και οι παιδικές φωνές στους φυσικούς του χώρους, αφού αυτοί μετατράπηκαν σε πεδία επιχειρηματικής δράσης, σε σιωπηλούς διάδρομους της άξεστης μοναξιάς μας, αφοδευτήρια ζωντανών κάθε λογής αναίσθητων αφεντικών. Ανάγνωση του υπολοίπου…