Μοιραστείτε:

Πηγή φωτό: 902.gr

Την καταστροφή μας τη βάφτισες σωτηρία. Το ΟΧΙ το μετέτρεψες σε ΝΑΙ. Μας άφησες ρέστους και ταπί και το αποκάλεσες δικαιοσύνη. Παρότι ρέστοι –οι περισσότεροι- σε ρωτάμε: πόσα θες να μας τρελάνεις, αφού  ούτε  κι αυτό τζάμπα δε θα το κάνεις; Πας στη ΔΕΘ – λες και δεν ξέρουμε ποιοι σε πάνε εκεί κάθε χρόνο για να ακούσουν αυτά που θέλουνε να ακούσουν- και μας φλομώνεις στο όνειρο, στη ψευτιά, σε  λόγια κάλπικα και μεγάλα. Τα βάζεις με τους δικούς σου χειρισμούς, λες και κυβερνά άλλος. Έλα όμως που δε μασάμε  όλοι κουτόχορτο. Κι αν νομίζεις πως ένας λαός περιμένει να ακούσει από τον άμβωνα της ΔΕΘ και μέσω των τηλελιβανιστηρίων όσα μας λες, γελάστηκες. Μας θυμίζεις την σατυρική ατάκα του Χάρρυ Κλυνν “Ο καλλιτέχνης δώνει και ο λαός παίρνει. Κι άμα δε του δώκεις ρε μάγκα του λαού, τι θα πάρει;” Αποφάσισες, λοιπόν, αφού δεν είχες τίποτ’ άλλο προς βρώση και μη όντας καλλιτέχνης, να μας δώσεις κουτόχορτο. Χρόνια τώρα μας το δίνουν τόσοι και τόσοι, ας το φάμε κι από σένα. Αλάθητη συνταγή, δε συμφωνείς;

Advertisements

Μοιραστείτε:

Φωτό Φ. Κυλαδίτης

Κούρεμα αμνών και κούρεμα αρμυρικιών. Κουρέματα άσχετα φαινομενικά αλλά με  πολλά  κοινά στοιχεία και μηδαμινές διαφορές. Το κούρεμα των αμνών γίνεται στο τέλος της άνοιξης (το Μάιο). Τότε σφίγγουν οι ζέστες και τα πρόβατα σύμφωνα με τους τσελιγκάδες πρέπει να «ελαφρύνουν» από το μαλλί που κουβαλούν για να αντέξουν την καλοκαιρινή κάψα. Ο λόγος βέβαια δεν είναι μόνο αυτός, αφού το μαλλί τους φέρνει αρκετά  ικανοποιητικές προσόδους. Απ’ ό,τι πληροφορούμαστε μάλιστα πολλοί απ’ αυτούς εγκαταλείπουν τις παραδοσιακές μεθόδους κουράς με το ψαλίδι για χάρη της σύγχρονης τεχνολογίας, που αποφέρει οικονομία χρόνου και εύκολο χρήμα.

Αν ακόμη αναρωτιέστε πού το πάω, τι δουλειά μπορεί να έχει το κούρεμα των προβάτων με το κούρεμα των αρμυρικιών, οφείλω να αποσαφηνίσω  ότι στο Βροντάδο, στη θέση Πετροκάραβο, καθιερώθηκε πλέον η καλοκαιρινή ετήσια κουρά των αρμυρικιών που βρίσκονται στο νότιο μέρος του και σχηματίζουν μια μικρή δεντροστοιχία. Πριν προχωρήσουμε ας κάνουμε γνωστό ότι σήμερα τα δέντρα  αυτά –επιμένουμε στο «δέντρα», αφού δεν μπορούμε να βιάσουμε τη φύση και να τα κάνουμε με το έτσι θέλω θάμνους- θα είχαν ύψος τουλάχιστο 3 μέτρα και θα σχημάτιζαν μια υπέροχη δεντροστοιχία, που θα χάριζε τη σκιά της στους περιπατητές, στους λουόμενους, που τώρα πληρώνουν αδρά για σκιά σε διπλανές παραλίες, σε κάθε άνθρωπο που στο καλοκαιρινό καμίνι ήθελε λίγη δροσιά. Συγχρόνως θα προστάτευε τα υπόλοιπα φυτά που είναι εκεί από τη χειμωνιάτικη σοροκάδα και θα συγκρατούσε το χώμα από τη διάβρωση του κύματος.

Μοιραστείτε:

Ο λόγος είναι σπόρος και τίποτα απ’ όσα λέμε ή γράφουμε δεν πάει χαμένο. Αυτή είναι η συνηθισμένη μου απάντηση σε  όσους καλοπροαίρετους φίλους σχολιαστές πιστεύουν ότι οι απόψεις μας, οι παρεμβάσεις μας, το κάθε είδος λόγου, τελοσπάντων, που αφορά κάθε ανθρώπινη πτυχή, δεν πιάνει τόπο. «Καλά τα λες, (εννοούν «τα γράφεις»), μα στου κουφού την πόρτα, όσο θέλεις βρόντα». «Δίκιο έχεις, μα ποιος σ’ ακούει;». «Δεν πα να λες… Πού σ’ ακούει η χώρα.»

Αν παρατηρήσετε  όλες οι εκφράσεις προβάλλουν το «ακούω» με την έννοια της προσοχής, της κατανόησης, της επεξεργασίας, του συμπεράσματος αφού η ακοή είναι από τις πρώτες αισθήσεις που χρησιμοποιεί ο άνθρωπος απ’ την κοιλιά της μάνας του, και συνήθως η τελευταία που τον εγκαταλείπει.  Ο καθένας έχει ένα διαφορετικό τρόπο να ακούει, που εξαρτάται από πολλούς παράγοντες που έχουν σχέση με την καλλιέργειά του, τα προβλήματα της καθημερινότητας, της συμπάθειας ή αντιπάθειας στον άλλον, της συναισθηματικής κατάστασης που βρίσκεται, της ψυχικής και σωματικής του κούρασης κ.λπ.

Μοιραστείτε:

Πηγή φωτό: http://www.politischios.gr

Οδός Νεωρίων ή πιο σωστά «Φτωχιά Προκυμαία», όπως την ξέραμε και την ξέρουμε όσοι τη ζήσαμε από τα παιδικά μας χρόνια φτωχειά μα όμορφη, μέσα στη δράση της καθημερινότητας με τα βοτσαλάκια της που ακόμα φαίνονταν, με τα μηχανουργεία και τα μαγαζιά των ναυτιλιακών, τα κουρεία, το μικρομάγαζο της μπουγάτσας που «ταξίδευε» ξημερώματα για Μυτιλήνη, τους παγωτατζήδες, τα καφενεδάκια με το μεζέ του ούζου, τους ψαράδες και τους καπεταναίους των ψαροκάικων. Μα πάνω απ’ όλα το στολίδι της, τον κινηματογράφο REX. Ένας κόσμος που έσβησε παραχωρώντας τη θέση του σ’ έναν άλλο, σύγχρονο πια.

Το REX στέκεται ακόμα, χάσκοντας ξεδοντιασμένο και ετοιμόρροπο, αναπολώντας το χαμένο μεγαλείο του, καλυμμένο με ένα κουρελιασμένο πανό από τα εκατόχρονα της απελευθέρωσης του νησιού: «Ελεύθερη σε χαιρετώ, μυριανθισμένη γη…». Η οδός Νεωρίων μπήκε  πλέον στον αστερισμό της «ανάπτυξης», δίχως βοτσαλάκια, μηχανουργεία ούτε και τη ναυπηγοεπισκευαστική δραστηριότητα, που κάποτε της έδινε ζωή. «Αναβαθμισμένος» χώρος πρυμνοδέτησης επιβατηγών, χώρος καταστημάτων εστίασης, ενοικιάσεως αυτοκινήτων, πρακτορείων έκδοσης εισιτηρίων κ.λπ. κ.λπ. Όλα ακολουθούν την «ανάπτυξη» που οσονούπω έρχεται και που, ως φαίνεται, είναι τόσο βαριά που το κρηπίδωμα δεν την άντεξε και άρχισε να υποχωρεί.

Μοιραστείτε:

Ας ορίσουμε λιτά και απλά το αποτέλεσμα της κρίσης, χωρίς περικοκλάδες και λεκτικές ωραιοποιήσεις, μια και τέτοιες δεν αρμόζουν σε καταστάσεις πολύ επικίνδυνες, όπως τούτη που ζούμε: Βαθύς  πλουτισμός των ολίγων και αποστέρηση κάθε αγαθού από τους πολλούς. Γι’ αυτή, λοιπόν, την οικονομική κρίση και το εποικοδόμημά της, πριν από οχτώ-δέκα χρόνια είχαμε την πολυτέλεια να αναρωτηθούμε αν υπάρχει κίνδυνος να μετατραπεί σε ένα σάπισμα διαρκείας. Σήμερα αυτό το σάπισμα το ζούμε έντονα.

Η απύθμενη υποκρισία των ντόπιων διαχειριστών του καπιταλιστικού κέρδους και των ανά τον κόσμο αφεντικών τους, δεν άφησε περιθώρια αμφιβολίας  για το αν “όλοι μαζί τα φάγαμε”, για τους διορισμένους “κοπρίτες” κ.λπ. Αντίθετα μάλιστα απόδειξε ότι το μεγάλο σφαχτάρι στη θυσία τους στο βωμό του μονοπωλιακού κέρδους, της αγοράς και των ιδιωτικοποιήσεων ήταν  ο λαός. Φοροκαταιγίδα, ανεργία,  ανέχεια, εξαθλίωση, αδικία και το χειρότερο; Συνειδησιακή άλωση. Ξεπέρασαν – όχι σε σενάριο αλλά σε ρεαλισμό- τον ίδιο τον Όργουελ όταν έγραφε το “1984”.    

Μοιραστείτε:

Φωτό αρχείου

Ήταν τέτοια εποχή, θυμάμαι, όταν ένας γείτονας αποφάσισε να καθαρίσει την αυλή του από τα ξερόχορτα. Αντί όμως να τα βάλει σε σακούλες απορριμμάτων, θεώρησε καλύτερο να τα αποθέσει δίπλα σ’ έναν κάδο του δήμου χύμα, ώσπου αυτά να «εξαφανιστούν» ως δια… μαγείας. Αναλογιζόμενος τον κίνδυνο της φωτιάς περισσότερο απ’ όλα τ’ άλλα, του πρότεινα, αν δεν είχε σακούλες, να του πρόσφερα εγώ και να τον βοηθούσα στο μάζεμά τους. Αστραπιαία η σύζυγος θεωρώντας την πρότασή μου προσβλητική, με κατακεραυνώνει: «Εμείς πλερώνομε στο δήμο φόρους…». «Όλοι πληρώνουμε, όλοι υποχρεούμαστε κι όλοι δικαιούμαστε», αντιτείνω παρορμητικά στην πρόκληση.

Σήμερα ξανασκέφτομαι αυτή μου την απάντηση με αφορμή τη μετατροπή μέρους των παραλιών του γενέθλιου τόπου μου σε παραλίες Μυκόνου. Έτσι λοιπόν, χωρίστηκαν όπως οι ΑΟΖ σε “οικόπεδα” αστικά και λαϊκά. Στα αστικά αυτά “οικόπεδα” τοποθετήθηκαν από τους επαγγελματίες στους οποίους τα ενοικίασε ο αρμόδιος φορέας του δήμου, ξαπλώστρες, ομπρέλες, τραπεζάκια, καρεκλάκια, ξύλινα πατώματα, ψάθες και όλα τα απαραίτητα για μια τέτοια επιχείρηση. Επ’ ευκαιρία, “καλές δουλειές” να έχετε, συμπατριώτες ενοικιαστές και να προσφέρετε τις υπηρεσίες με τις υποδομές που δημιουργήσατε, σε όσους διαλέγουν μια απόδραση στη θάλασσα με όλες της τις ανέσεις και όλες τις απαιτήσεις.

Μοιραστείτε:

«Δεν κόβω εγώ τις συντάξεις (στην Ελλάδα)», δηλώνει το γεράκι της κερδοφορίας των πολυεθνικών, χερ Σόιμπλε, νίπτοντας τα ματωμένα… νύχια του, ενώ στο ίδιο μήκος κύματος, αλλά με καταφερτζίδικη κομψότητα οι ντόπιοι αστικοί του εταίροι συμβάλλουν στην απάλυνση των ακμών της αντιασφαλιστικής τους «μεταρρύθμισης», εμπαίζοντας ξεδιάντροπα τους πάντες: «Οι κατώτατες συντάξεις αυξήθηκαν» …. «364.000 συντάξεις, μετρημένες, θα έχουν 48 ευρώ αύξηση», δηλώνει με καμάρι ο υφυπουργός Εργασίας.

Εν τω μεταξύ, με τούτου του είδους τις δηλώσεις, σάστισαν ακόμη κι εκείνοι που «ερευνούν» και «ερμηνεύουν» τα ανεξερεύνητα και ανερμήνευτα μέσα από τα χρυσοφόρα τηλεοπτικά κανάλια, διαμορφώνοντας συνειδήσεις και ελαφρύνοντας τις συνέπειες του πολιτικοκοινωνικού εγκλήματος, πουλώντας ελπίδα στο σακατεμένο συνταξιούχο, τον εργαζόμενο υπό συνθήκες εργατοασφαλιστικού Μεσαίωνα.

Μοιραστείτε:

Φωτό: Φ.Π. Κυλαδίτης

Στα καθημερινά προβλήματα του νησιού μας, που όμως χρειάζονται ιδιαίτερης προσοχής και διαχείρισης, εντάσσονται και αυτά των δρόμων, των πεζοδρομίων, των δημοτικών και περιφερειακών χώρων στάθμευσης. Αυτά οφείλουμε να τα έχουμε κατά νου πάντα και όχι μόνο σε περιόδους ακραίων καιρικών συνθηκών, σε τουριστικές περιόδους, σε περιπτώσεις ατυχημάτων, δυστυχημάτων, κινδύνου ή ενόχλησής μας είτε ως πεζοί είτε ως εποχούμενοι.

Στα πεζοδρόμια, ιδίως της  πόλης της Χίου, προϋπόθεση για να παρατηρήσει κανείς τα όσα συμβαίνουν, είναι η συχνή, καθημερινή χρήση τους. Το πρόβλημα που περιγράφουμε δεν είναι δυνατό να το καταλάβει όποιος έχει αντικαταστήσει τα πόδια του με τους τροχούς του οχήματός του.

Μοιραστείτε:

Βάλανε, λέει μια ιστορία, μέσα σε μια λεκάνη με δροσερό νερό ένα βατραχάκι, που κολύμπαγε ξέγνοιαστα σ’ αυτό. Μετά, ζέσταναν ελαφρά  το νερό της λεκάνης μέχρι που έγινε χλιαρό. Το βατραχάκι ευχαριστημένο συνέχιζε τις βουτιές του. Το νερό, με το βαθμιαίο ζέσταμα, έγινε κάτι περισσότερο από χλιαρό. Το βατραχάκι πια δεν ήταν τόσο ευχαριστημένο όσο πριν, αλλά ελαφρά κουρασμένο, όπως νιώθουμε εμείς τις ζεστές μέρες. Παρόλα αυτά δεν ένιωθε κανένα φόβο και το ανεχόταν. Το νερό ζεστάθηκε ακόμη περισσότερο και το βατραχάκι άρχισε να αισθάνεται πολύ κουρασμένο. Εξουθενώθηκε· δεν είχε όμως τη δύναμη ούτε να σκεφτεί να πηδήξει έξω από τη λεκάνη. Δεν μπορούσε πια να αντιδράσει με κανένα τρόπο· έτσι υπέμεινε καρτερικά το αναπόφευκτο. Η θερμοκρασία του νερού αργά μα σταθερά ανέβαινε, ώσπου το βατραχάκι, έβρασε. Αν από την αρχή καταλάβαινε ότι με αυτόν τον ύπουλο τρόπο οδηγείται στο βράσιμο, τότε σίγουρα θα είχε πεταχτεί έξω από τη λεκάνη με ένα γερό σάλτο. Μα δεν το έκαμε!

Η παραπάνω αλληγορία ταιριάζει γάντι σαν απάντηση στο ερώτημα που πλανάται μέσα στην κοινωνία μας: Τι άλλο περιμένει ο κόσμος (ο λαός) να δει για να σηκωθεί; Γιατί υπομένει; Γιατί παθητικά ανέχεται ό,τι του επιβάλλεται χωρίς να αντιδρά; Σε τι ελπίζει ότι μπορεί να τον σώσει;

Μοιραστείτε:

Η Ευρώπη στην περιοχή μου λέγεται Ευρωπαϊκή Ένωση. Έχουν κρυφτεί οι χάρτες, ξεχάσαμε τη γεωγραφία. Που είναι η Ελλάδα, η Γαλλία, η Γερμανία… Η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν υπάρχει, ως ένωση, κάπου στο χάρτη. Ούτε η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Δεν υπάρχει στο χάρτη κάπου η λιτότητα, ο Ευρωστρατός ή η ευρωδικαιοσύνη… Ο χάρτης έσβησε και από Ευρώπη έγινε «Ευρωπαϊκή Ένωση». Μονάχα το συμφέρον απέμεινε…

Η «Ευρώπη» σας στην περιοχή μου είναι η ελληνική κυβέρνηση και όσοι μου φώναζαν «ζήτω η Ευρωπαϊκή Ένωση και το ευρώ  – θα φάμε με χρυσά κουτάλια! Ήρθαν οι αξίες, η ειρήνη, η δημοκρατία!».  Είχατε δίκιο… όμως μόνο για την «Ευρώπη» σας.  Τα σεντούκια γέμισαν, με χρυσά κουτάλια φάγατε, και σήμερα λέτε ότι παραέφαγα εγώ…!