Οι αλάνες περιφράχτηκαν προς οικοδομική αξιοποίηση, οι πλατείες καταλήφθηκαν από τραπεζοκαθίσματα για επιχειρηματική αξιοποίηση. Οι δρόμοι, πολυσύχναστοι και μη, δέχονται μόνο αυτοκίνητα και τα πεζοδρόμια, όπου υπάρχουν, δέχονται ελάχιστους πεζούς, αν δεν έχουν καταληφθεί από ακαθαρσίες, από εμπορεύματα, ακόμα και γλάστρες παραπλήσιων καταστημάτων. Οι παιδικές χαρές χάσκουν ξεχαρβαλωμένες αναμένοντας αντικατάσταση με άλλες «ευρωπαϊκών προδιαγραφών ασφαλείας» -τρομάρα μας- λες και δεν μπορούσαμε εμείς να κρίνουμε, επισκευάζοντάς τες, τι είναι ασφαλές τι όχι. Η χλόη, όπου κι εάν υπάρχει, στα πάρκα είναι για να την καμαρώνουν εξ αποστάσεως και όχι για ψυχαγωγία.
Και το παιχνίδι των παιδιών πού πήγε; Εδώ παιχνίδι, εκεί παιχνίδι, πουθενά παιχνίδι, αφού με όλους τους παραπάνω λόγους συν το γεγονός ότι αρκετοί δεν ανέχονται πια τις παιδικές φωνές και τα παιχνίδια τους. Καταφέραμε να βγάλουμε από τη ζωή των παιδιών και εγγονιών μας το παιχνίδι, θεωρώντας το «ενοχλητικό»!!! Δε χωράει πια το παιχνίδι και οι παιδικές φωνές στους φυσικούς του χώρους, αφού αυτοί μετατράπηκαν σε πεδία επιχειρηματικής δράσης, σε σιωπηλούς διάδρομους της άξεστης μοναξιάς μας, αφοδευτήρια ζωντανών κάθε λογής αναίσθητων αφεντικών. Ανάγνωση του υπολοίπου…
Συχνά-πυκνά ακούγεται ότι η φύση εκδικείται. Μήπως όμως η φύση ακολουθεί τους δρόμους που η ίδια χάραξε εδώ και εκατομμύρια χρόνια χωρίς να εκδικείται κανέναν και τίποτα; Οι άνθρωποι είναι εκείνοι που προσπαθούν να τη φέρουν στα μέτρα τους κατά πώς τους βολεύει, οι άνθρωποι λογαριάζουν χωρίς τον ξενοδόχο που λέγεται φύση και φυσικά φαινόμενα.
Χρυσή πατρίδα
«Κυριακές ευκαιριών», «Λευκές νύχτες», «Μαύρες Παρασκευές», μαύρες βδομάδες, μαύροι μήνες, μαύρα χρόνια, για τους εργαζόμενους με δουλειά πέραν του θεσπισμένου (εδώ γελάμε) ωραρίου, με απλήρωτες υπερωρίες, με υποχρεωτική συμμετοχή στις ανακαινίσεις των καταστημάτων, γιατί… έτσι επιτάσσει η εργοδοσία και οι πολυεθνικές κατά τα αμερικανικά και ευρωπαϊκά πρότυπα. Και μπορεί όλα αυτά τα βάρβαρα τεχνάσματα να απογειώνουν τα κέρδη τους, όχι όμως και τον εργαζόμενο, ο οποίος θα πρέπει να δουλέψει καμιά δωδεκαριά ώρες την ημέρα, όρθιος, σε συνθήκες διαρκούς έντασης και πίεσης.
50 ευρώ για τις δαπάνες της ανανέωσης άδειας οδήγησης, 10 ευρώ για τις εξετάσεις οδήγησης, 30 ευρώ για την εκτύπωση της άδειας, 18 ευρώ για την καταβολή πάγιου τέλους χαρτοσήμου και εισφοράς υπέρ ΤΣΑ, 5 ευρώ για φωτογραφίες… και το κοστούμι για τους εβδομηντατεσσάρηδες οδηγούς οχημάτων προκειμένου να ανανεώσουν την άδεια οδήγησής τους, ξεπερνά από φέτος τα 110 ευρώ, αφού εκτός των ιατρικών παραστατικών θα υπόκεινται και σε “δοκιμασία προσόντων και συμπεριφοράς”, που μεθερμηνευόμενο σημαίνει ξανά εξετάσεις οδήγησης. Μάλιστα η σχετική εγκύκλιος, μεταξύ άλλων, αναφέρει ότι “Τα οχήματα µε τα οποία θα διενεργείται η δοκιμασία προσόντων και συμπεριφοράς οφείλεται να προσκομίζονται καθαρά εσωτερικά και εξωτερικά (υαλοπίνακες, καθρέφτες, πινακίδα αριθµού κυκλοφορίας), διότι σε διαφορετική περίπτωση δεν θα διενεργείται η δοκιμασία προσόντων και συμπεριφοράς.”[!!!] (Τα θαυμαστικά ανήκουν στον υπογράφοντα με ό,τι αυτά μπορεί να σημαίνουν).
Γνωστή βρετανική εταιρεία ρούχων, που προορίζονται μόνο για παχυλά βαλάντια, έκαψε τον τελευταίο χρόνο μέρος του αποθέματός της αξίας 31 εκατομμυρίων ευρώ, για να μην πουληθούν σε χαμηλές τιμές και επέλθει έτσι μείωση των κερδών της. Τα τελευταία 5 χρόνια η εταιρεία αυτή έχει καταστρέψει ρούχα αξίας 100 εκατομμυρίων ευρώ, που έμειναν απούλητα, όπως δημοσιεύτηκε ολόιδια στα ΜΜΕ. Παρ’ όλες τις αντιρρήσεις που είχαν μέτοχοι της εταιρείας για την καταστροφή των ρούχων και την πρότασή τους για να μοιραστούν σε εκείνους που δεν έχουν ρούχα, η εταιρεία προχώρησε στην καύση τους, δηλώνοντας ταυτόχρονα ότι η διαδικασία της καύσης έγινε σε ειδικούς κλιβάνους, για να μην ρυπάνει το περιβάλλον1. Τι ειρωνεία!! Να καλύπτουν την κοινωνική αναλγησία τους με το μανδύα της περιβαλλοντικής ευαισθησίας…
Για τους λάτρεις του παλιού ελληνικού κινηματογράφου θα είναι γνωστή η ατάκα του Μίμη Φωτόπουλου από την ταινία «Το σοφεράκι»(1953), όταν η μηχανή απ’ το σαραβαλάκι του αρνούνταν να δουλέψει και παράγγελνε λουκουμάκι και νερό, το τοποθετούσε πάνω της, εξηγώντας στους παρευρισκόμενους: «…το γινάτι το ‘πιασε και θέλει το λουκουμάκι του…», «… δεν ξέρεις τι άτιμο είναι… άμα δεν πάρει το λουκουμάκι του, δεν μπορεί». 
Δεν είναι η πρώτη φορά που ο «δαίμων» του τυπογραφείου, του διαφημιστικού εργαστηρίου, της παρεξήγησης ή όπως θέλετε πέστε τον χτυπά ανελέητα και φέρνει τα πάνω κάτω στη ζωή μας. «Δαίμων» όμως είναι αυτός και δεν μπορείς να τον προβλέψεις. Έτσι είδαμε και τούτο: Την παραλία του Βελονά στο Βροντάδο να «βαφτίζεται» παραλία του Αλμυρού(;;;). Πριν λίγες μέρες έγινε τοποθέτηση δίγλωσσων πληροφοριακών πινακίδων στις παραλίες μας από την Αποκεντρωμένη Διοίκηση Αιγαίου – Διεύθυνση Υδάτων Βορείου Αιγαίου, όπως μαρτυρά η προμετωπίδα τους. Χρήσιμο εργαλείο ως ένα σημείο, θα έλεγε κανείς, αν βέβαια ανταποκρίνονταν στην πραγματικότητα που βιώνουμε όσοι επισκεπτόμαστε τις παραλίες τώρα το καλοκαίρι ίσως και το χειμώνα.
