Μοιραστείτε:

Φωτό αρχείου

Ήταν τέτοια εποχή, θυμάμαι, όταν ένας γείτονας αποφάσισε να καθαρίσει την αυλή του από τα ξερόχορτα. Αντί όμως να τα βάλει σε σακούλες απορριμμάτων, θεώρησε καλύτερο να τα αποθέσει δίπλα σ’ έναν κάδο του δήμου χύμα, ώσπου αυτά να «εξαφανιστούν» ως δια… μαγείας. Αναλογιζόμενος τον κίνδυνο της φωτιάς περισσότερο απ’ όλα τ’ άλλα, του πρότεινα, αν δεν είχε σακούλες, να του πρόσφερα εγώ και να τον βοηθούσα στο μάζεμά τους. Αστραπιαία η σύζυγος θεωρώντας την πρότασή μου προσβλητική, με κατακεραυνώνει: «Εμείς πλερώνομε στο δήμο φόρους…». «Όλοι πληρώνουμε, όλοι υποχρεούμαστε κι όλοι δικαιούμαστε», αντιτείνω παρορμητικά στην πρόκληση.

Σήμερα ξανασκέφτομαι αυτή μου την απάντηση με αφορμή τη μετατροπή μέρους των παραλιών του γενέθλιου τόπου μου σε παραλίες Μυκόνου. Έτσι λοιπόν, χωρίστηκαν όπως οι ΑΟΖ σε “οικόπεδα” αστικά και λαϊκά. Στα αστικά αυτά “οικόπεδα” τοποθετήθηκαν από τους επαγγελματίες στους οποίους τα ενοικίασε ο αρμόδιος φορέας του δήμου, ξαπλώστρες, ομπρέλες, τραπεζάκια, καρεκλάκια, ξύλινα πατώματα, ψάθες και όλα τα απαραίτητα για μια τέτοια επιχείρηση. Επ’ ευκαιρία, “καλές δουλειές” να έχετε, συμπατριώτες ενοικιαστές και να προσφέρετε τις υπηρεσίες με τις υποδομές που δημιουργήσατε, σε όσους διαλέγουν μια απόδραση στη θάλασσα με όλες της τις ανέσεις και όλες τις απαιτήσεις.

Μέσα στις παραπάνω ανέσεις συμπεριλαμβάνονται και οι βασικές παροχές της λαϊκής παραλίας, όπως ντουζιέρες, αλλαξιέρες, καλάθια απορριμμάτων. Οι βασικές αυτές παροχές, προσφέρονται από τον αρμόδιο δημοτικό φορέα για κοινή χρήση. Και εφόσον η χρήση τους είναι κοινή, σωστό είναι να βρίσκονται σε σημεία που εξυπηρετούν ισότιμα  και τους  μεν και τους δε, για να  μην δημιουργείται σε κανέναν αίσθημα  αδικίας.

Αποκλειστικά για τις λαϊκές παραλίες προορίζονται οι ομπρέλες που έχει τοποθετήσει ο δήμος, προκειμένου να χρησιμοποιούνται δωρεάν από τους λουόμενους σ’ αυτές.

Τα καλάθια απορριμμάτων, λοιπόν,  δεν είναι μόνο για τις “παραλίες-φιλέτα” αλλά για όλες. Αν υπάρχουν βέβαια σε όλες, αν αδειάζονται συχνά-πυκνά και όχι μόνο μετά από όχληση, μπορεί να διαπιστωθεί ύστερα από μια βόλτα των αρμοδίων. Έτσι και η ονομαστική αναφορά των παραλιών δεν είναι απαραίτητη.

Όσο για τις αλλαξιέρες και τις ντουζιέρες, δεν ενδείκνυνται σολομώντειες λύσεις. Το να βρίσκεται η ντουζιέρα στο ακρότατο κομμάτι της λαϊκής παραλίας και η αλλαξιέρα στο άλλο άκρο του ενοικιασμένου κομματιού της ίδιας παραλίας, δεν είναι ούτε δίκαιη ούτε βολική λύση για κανέναν και περισσότερο για άτομα με ειδικές ανάγκες ή άτομα τρίτης ηλικίας, δυσκίνητα κ.λπ. Δε θα ήταν δύσκολο να βρισκόταν κάπου στη μέση για  κοινή χρήση.

Οι συστάδες από κροκάλες που απολαμβάνουν τη σκιά των αρμυρικιών, άμεσα πρέπει να  μετακινηθούν, διακόπτοντας την απόλαυσή τους και δίνοντας  τη θέση τους σ’ όσους από τους λουόμενους και μη αποζητούν λίγο ίσκιο και γαλήνη. Πώς και γιατί έφτασαν εκεί δεν είναι δύσκολο να το καταλάβει κανείς. Βεβαία από μόνες τους δεν είναι δυνατό να φύγουν, όπως από μόνες τους δεν ήρθαν.

Η χωροθέτηση των παραλιών, ο επακριβής καθορισμός και η έγκριση του χώρου ο οποίος προορίζεται για να τοποθετηθεί όλος ο εξοπλισμός μιας επιχείρησης, δημιουργεί κάποια ερωτηματικά σ’ όσους δεν έχουν σχέση με τέτοια θέματα, αλλά επιθυμούν να γνωρίζουν. Πόσες επιχειρήσεις μπορούν να δραστηριοποιηθούν σε πεντακόσια-εξακόσια μέτρα παραλίας; Υπάρχει όριο ή αν  είχαμε κι άλλο επιχειρηματικό ενδιαφέρον, θα δίναμε και τα εναπομείναντα κομμάτια; Εποπτεύονται τα όρια βάσει όσων έχουν συμφωνηθεί; Είναι τυχαίο ότι για λαϊκή χρήση έχουν μείνει μόνο οι “άγονες”, στενές, πετρώδεις, “μη εκμεταλλεύσιμες” παραλίες; Γιατί αυτές εξέπεσαν του αναπτυξιακού Παραδείσου;

Ο λόγος που σ’ αυτές (λαϊκές, “άγονες”, στενές, πετρώδεις παραλίες ή  όπως θέλετε πέστε τις) επικρατεί συνωστισμός όλη την ημέρα, εκνευρισμός στους λουόμενους και όλα τα συνακόλουθα είναι κατανοητός, αφού αναγκάζονται να εξυπηρετηθούν σε ένα χώρο που δεν αναλογεί ούτε στους μισούς από αυτούς, αφού βλέπουν πως η ευρύτητα χώρου που παρέχει ο δήμος –υποτίθεται σε όλους- είναι στις παραλίες από τις οποίες εσοδεύει.

Όλα τούτα επισημαίνονται καλοπροαίρετα, ελπίζοντας να τα λάβουν υπόψη όσοι νοιάζονται για τον τόπο μας και τους ανθρώπους του. Όμως ας μην ξεχνάμε ότι η οικονομική εκμετάλλευση και των παραλιών είναι σημείο των χαλεπών καιρών που ζούμε. Σημείο των καιρών του ανταγωνισμού του κεφαλαίου, της ιδιωτικοποίησης των πάντων, της παράδοσης του φυσικού μας πλούτου στο αλεστήρι της λογικής “κόστος- κέρδος”, που δεν καταλαβαίνει ούτε από υποχρεώσεις ούτε από δικαιώματα. Όταν ο προσανατολισμός ενός δήμου είναι το κέρδος, ενώ τάχθηκε να υπηρετεί και να διασφαλίζει τα δικαιώματά μας στα φυσικά αγαθά, το φυσικό μας πλούτο, τη λαϊκή περιουσία, τότε πώς είναι δυνατό να καταλάβει ότι βαδίζει σε λάθος δρόμο; Πώς είναι δυνατό να καταλάβει ότι βαδίζει προς τη στρεβλή “ανάπτυξη” των ολίγων εκλεκτών του συστήματος και όχι προς την ανάπτυξη που πρώτιστη υποχρέωση και σκοπό της έχει το σεβασμό και την προσφορά στο λαό, αφού από κείνον πρέπει να ξεκινά και σ’ αυτόν να καταλήγει; Μήπως γι’ αυτό, όλοι πληρώνουμε, όλοι υποχρεούμαστε, αλλά και όλοι δικαιούμαστε;

Χίος, 17-7-2017

Φραγκούλης Π. Κυλαδίτης

Μοιραστείτε:

«Δεν κόβω εγώ τις συντάξεις (στην Ελλάδα)», δηλώνει το γεράκι της κερδοφορίας των πολυεθνικών, χερ Σόιμπλε, νίπτοντας τα ματωμένα… νύχια του, ενώ στο ίδιο μήκος κύματος, αλλά με καταφερτζίδικη κομψότητα οι ντόπιοι αστικοί του εταίροι συμβάλλουν στην απάλυνση των ακμών της αντιασφαλιστικής τους «μεταρρύθμισης», εμπαίζοντας ξεδιάντροπα τους πάντες: «Οι κατώτατες συντάξεις αυξήθηκαν» …. «364.000 συντάξεις, μετρημένες, θα έχουν 48 ευρώ αύξηση», δηλώνει με καμάρι ο υφυπουργός Εργασίας.

Εν τω μεταξύ, με τούτου του είδους τις δηλώσεις, σάστισαν ακόμη κι εκείνοι που «ερευνούν» και «ερμηνεύουν» τα ανεξερεύνητα και ανερμήνευτα μέσα από τα χρυσοφόρα τηλεοπτικά κανάλια, διαμορφώνοντας συνειδήσεις και ελαφρύνοντας τις συνέπειες του πολιτικοκοινωνικού εγκλήματος, πουλώντας ελπίδα στο σακατεμένο συνταξιούχο, τον εργαζόμενο υπό συνθήκες εργατοασφαλιστικού Μεσαίωνα.

Μοιραστείτε:

Φωτό: Φ.Π. Κυλαδίτης

Στα καθημερινά προβλήματα του νησιού μας, που όμως χρειάζονται ιδιαίτερης προσοχής και διαχείρισης, εντάσσονται και αυτά των δρόμων, των πεζοδρομίων, των δημοτικών και περιφερειακών χώρων στάθμευσης. Αυτά οφείλουμε να τα έχουμε κατά νου πάντα και όχι μόνο σε περιόδους ακραίων καιρικών συνθηκών, σε τουριστικές περιόδους, σε περιπτώσεις ατυχημάτων, δυστυχημάτων, κινδύνου ή ενόχλησής μας είτε ως πεζοί είτε ως εποχούμενοι.

Στα πεζοδρόμια, ιδίως της  πόλης της Χίου, προϋπόθεση για να παρατηρήσει κανείς τα όσα συμβαίνουν, είναι η συχνή, καθημερινή χρήση τους. Το πρόβλημα που περιγράφουμε δεν είναι δυνατό να το καταλάβει όποιος έχει αντικαταστήσει τα πόδια του με τους τροχούς του οχήματός του.

Μοιραστείτε:

Βάλανε, λέει μια ιστορία, μέσα σε μια λεκάνη με δροσερό νερό ένα βατραχάκι, που κολύμπαγε ξέγνοιαστα σ’ αυτό. Μετά, ζέσταναν ελαφρά  το νερό της λεκάνης μέχρι που έγινε χλιαρό. Το βατραχάκι ευχαριστημένο συνέχιζε τις βουτιές του. Το νερό, με το βαθμιαίο ζέσταμα, έγινε κάτι περισσότερο από χλιαρό. Το βατραχάκι πια δεν ήταν τόσο ευχαριστημένο όσο πριν, αλλά ελαφρά κουρασμένο, όπως νιώθουμε εμείς τις ζεστές μέρες. Παρόλα αυτά δεν ένιωθε κανένα φόβο και το ανεχόταν. Το νερό ζεστάθηκε ακόμη περισσότερο και το βατραχάκι άρχισε να αισθάνεται πολύ κουρασμένο. Εξουθενώθηκε· δεν είχε όμως τη δύναμη ούτε να σκεφτεί να πηδήξει έξω από τη λεκάνη. Δεν μπορούσε πια να αντιδράσει με κανένα τρόπο· έτσι υπέμεινε καρτερικά το αναπόφευκτο. Η θερμοκρασία του νερού αργά μα σταθερά ανέβαινε, ώσπου το βατραχάκι, έβρασε. Αν από την αρχή καταλάβαινε ότι με αυτόν τον ύπουλο τρόπο οδηγείται στο βράσιμο, τότε σίγουρα θα είχε πεταχτεί έξω από τη λεκάνη με ένα γερό σάλτο. Μα δεν το έκαμε!

Η παραπάνω αλληγορία ταιριάζει γάντι σαν απάντηση στο ερώτημα που πλανάται μέσα στην κοινωνία μας: Τι άλλο περιμένει ο κόσμος (ο λαός) να δει για να σηκωθεί; Γιατί υπομένει; Γιατί παθητικά ανέχεται ό,τι του επιβάλλεται χωρίς να αντιδρά; Σε τι ελπίζει ότι μπορεί να τον σώσει;

Μοιραστείτε:

Η Ευρώπη στην περιοχή μου λέγεται Ευρωπαϊκή Ένωση. Έχουν κρυφτεί οι χάρτες, ξεχάσαμε τη γεωγραφία. Που είναι η Ελλάδα, η Γαλλία, η Γερμανία… Η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν υπάρχει, ως ένωση, κάπου στο χάρτη. Ούτε η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Δεν υπάρχει στο χάρτη κάπου η λιτότητα, ο Ευρωστρατός ή η ευρωδικαιοσύνη… Ο χάρτης έσβησε και από Ευρώπη έγινε «Ευρωπαϊκή Ένωση». Μονάχα το συμφέρον απέμεινε…

Η «Ευρώπη» σας στην περιοχή μου είναι η ελληνική κυβέρνηση και όσοι μου φώναζαν «ζήτω η Ευρωπαϊκή Ένωση και το ευρώ  – θα φάμε με χρυσά κουτάλια! Ήρθαν οι αξίες, η ειρήνη, η δημοκρατία!».  Είχατε δίκιο… όμως μόνο για την «Ευρώπη» σας.  Τα σεντούκια γέμισαν, με χρυσά κουτάλια φάγατε, και σήμερα λέτε ότι παραέφαγα εγώ…!

Μοιραστείτε:

 Διαβάζοντας τον ηλεκτρονικό τύπο στις 22-3-2017, στην ΑΛΗΘΕΙΑ και στη στήλη «Αληθινά», που επιμελείται ο αγαπητός Γιάννης Τζούμας, ομολογώ ότι με τράβηξε περίεργα ο τίτλος «Προτείνω ο Ρουκετοπόλεμος να γίνει τα… Χριστούγεννα». Ένας τίτλος καυστικός για ένα καυτό επίκαιρο θέμα που έχει σχέση με τις προτάσεις- απόψεις εκλεκτών συμπολιτών μας γύρω από το χώρο ή το χρόνο διεξαγωγής του εθίμου. Το έθιμο είναι και θα συνεχίσει να είναι έθιμο όσο διεξάγεται μεταξύ των δύο βρονταδούσικων ενοριών Αγίου Μάρκου και Παναγίας Ερειθιανής, το Μεγάλο Σάββατο το βράδυ, κοντά στην Ανάσταση. Ο προσδιορισμός του τρόπου, του χώρου και του χρόνου διεξαγωγής του εθίμου, δεν γίνεται για να αδικηθεί κανείς συντοπίτης μας, από όσους, μέσα στην αγωνία τους, προτείνουν χίλιες δυο λύσεις (αναπαράσταση με μεταφορά στην παραλία, στην Πλατεία του Αφανή Ναύτη ή αλλού) προκειμένου να βγει το έθιμο αλώβητο από την κρίση που διέρχεται.

Μοιραστείτε:

Μαζί ξεκίνησαν το δύσκολο και ανηφορικό δρόμο. Κάπου στη μέση αυτός αποφάσισε να λοξοδρομήσει. Να δω κι εγώ το συμφέρον μου, είπε.

Προσπάθησαν οι σύντροφοι του να τον μεταπείσουν. Μάταια. Αυτός εκεί. Να περάσει τη γραμμή που χωρίζει τους δύο κόσμους. Το κεφάλαιο από την εργασία. Το νόμιζε στα μέτρα του. Εν τω μεταξύ η εκμετάλλευση να μεγαλώνει. Τι θα κάνεις; Tι θα απογίνεις του είπαν;

Θα καταντήσεις ένας βολεμένος δημόσιος υπάλληλος, ένας σαρδανάπαλος δάσκαλος που θάχει όμως σταματήσει να «δασκαλεύει με τα λόγια της φωτιάς». Που μετά το σχολείο θα τρέχεις  από σπίτι σε σπίτι να κάνεις ιδιαίτερα, χωρίς να σκιάζεσαι αν εκμεταλλεύεσαι τις λαϊκές οικογένειες που λαχταρούν να μάθουν λίγα γράμματα στα παιδιά τους για να βρουν μια δουλειά. Κι εσύ θα μαζεύεις χρήματα. Θα ξεπατώνεσαι στη δουλειά. Νέος είσαι αντέχεις.

Μοιραστείτε:

Αυτές οι μέρες της εορταστικής περιόδου, είναι οι μέρες που συνηθίζεται να γίνονται εκδηλώσεις αλληλεγγύης και φιλανθρωπίας με στόχο την εξασφάλιση πρόσκαιρης χαράς στους άνεργους, τους άστεγους και, γενικότερα, τους διαρκώς αυξανόμενους φτωχούς της σύγχρονης Ελληνικής κοινωνίας.
Όμως η φιλανθρωπία δεν είναι ανθρωπισμός, δεν δίνει μόνιμη λύση στα προβλήματα των ανθρώπων που υποφέρουν, παρά μόνο την προσωρινή ανακούφιση του ξεροκόμματου. Αυτές τις μέρες ζούμε την υποκρισία σε όλο της το μεγαλείο. Όλοι αυτοί που καθημερινά εξαθλιώνουν το λαό, γίνονται ξαφνικά ευεργέτες και δήθεν αλληλέγγυοι στον συνάνθρωπό τους. Δίνουν ευχές, κάνουν εορταστικές φιέστες της χλιδής, κρύβοντας, όμως, από την άλλη, τη φτώχεια και την ανέχεια των απλών λαϊκών στρωμάτων. Έτσι, βάζουν επικάλυψη και κουκουλώνουν ιδεολογικά ότι αυτή η καπιταλιστική κοινωνία είναι βαθιά ταξική και εκμεταλλευτική. Όχι μόνο δεν αλλάζει με τη φιλανθρωπία, αλλά συντηρείται κιόλας.

Μοιραστείτε:

Μοιραστείτε:

 Η τύχη, ένας καλός άνθρωπος και η επιθυμία μας να ζήσουμε στο χωριό, το’ φεραν να γνωριστούμε και να γίνουμε φίλοι.
Μένουμε στο Πυργί της Χίου και είμαστε μαστιχοπαραγωγοί.