Μοιραστείτε:

Το θέμα των ημερών είναι, οπωσδήποτε, οι εξελίξεις στην Συρία. Σίγουρα έχετε ακούσει πολλά και, ενδεχομένως, έχετε διαβάσει περισσότερα για όσα συμβαίνουν εκεί τα τελευταία εικοσιτετράωρα. Ας προσπαθήσουμε να συμπτύξουμε τα γεγονότα σε λίγες γραμμές, πριν συνεχίσουμε. Στο μεταξύ, θυμηθείτε τον τρόπο με τον οποίο χρησιμοποιήθηκε η -αποδεδειγμένα πλέον- πλαστή πληροφορία περί ύπαρξης χημικού οπλοστασίου ώστε να εξαπολυθεί η δεύτερη επίθεση των ΗΠΑ στο Ιράκ, η οποία κατέληξε στην ανατροπή τού Σαντάμ Χουσσεΐν και σημειώστε ότι ΗΠΑ-Αγγλία-Γαλλία επέβαλαν την τιμωρία τους στον Άσσαντ χωρίς να ερευνήσουν την ορθότητα των καταγγελιών και χωρίς να λάβουν υπ’ όψη τους τον ΟΗΕ.

Την περασμένη Τετάρτη, οι κυβερνητικές δυνάμεις κατάφεραν να εκκαθαρίσουν τον πιο κοντινό θύλακα των αντικαθεστωτικών ανταρτών στην Ντούμα, μια πόλη 110.000 κατοίκων, που βρίσκεται μόλις δέκα χιλιόμετρα βορειοανατολικά από το κέντρο της Δαμασκού. Αμέσως μετά, βγήκε μια οργάνωση εθελοντών διασωστών και κατήγγειλε ότι κατά την επίθεσή του ο συριακός στρατός χρησιμοποίησε χημικά όπλα. Η Δύση «αγανάχτησε» με τον «δικτάτορα» Άσσαντ, ο οποίος δεν δίστασε να πλήξει με χημικά όπλα αθώους πολίτες και αποφάσισε να τον «τιμωρήσει». Τον ρόλο του αρχιτιμωρού ανέλαβαν οι ΗΠΑ και σε βοήθειά τους έσπευσαν η μεγάλη Βρεττανία και η Γαλλία. Με όλους αυτούς διαφώνησαν πολλοί, με πρώτη και καλύτερη την Ρωσσία, η οποία κατήγγειλε ότι κανένα χημικό όπλο δεν χρησιμοποιήθηκε και η σχετική «πληροφορία» κατασκευάστηκε από την οργάνωση εθελοντών που αναφέραμε, ώστε να χρησιμοποιηθεί ως δικαιολογία για να πληγεί ο Άσσαντ.

Advertisements

Μοιραστείτε:

Πριν δυο βδομάδες, ο υπουργός οικονομικών Ευκλείδης Τσακαλώτος μίλησε σε μια κομματική εκδήλωση του ΣυΡιζΑ, η οποία διοργανώθηκε στο ξενοδοχείο «Θεοξένεια» του Πειραιά, με θέμα «Το σχέδιο της Αριστεράς μετά τα μνημόνια». Πιθανώς δεν μάθατε ποτέ τι είπε ο υπουργός σ’ εκείνη την ομιλία του, μιας και το ενδιαφέρον τής κοινής γνώμης μονοπωλήθηκε από τον -διάσημο πλέον- πίνακα του Μοντιλιάνι, ο οποίος κοσμούσε τον τοίχο πίσω του. Δεν πειράζει. Δεν χρειάζεται καν να μπείτε στον κόπο να αναζητήσετε εκείνη την 40λεπτη ομιλία (υπάρχει εδώ). Το ιστολόγιο ξόδεψε αρκετό χρόνο για να την ακούσει, να αποδελτιώσει μερικά ενδιαφέροντα αποσπάσματα και να τα σχολιάσει:

Ο Ευκλείδης Τσακαλώτος, καθώς μιλάει έχοντας πίσω αριστερά του τον πίνακα του Μοντιλιάνι «Γυμνή κοιμωμένη με τα χέρια ανοιχτά», που προκάλεσε αντιδράσεις…

Έχουμε να κάνουμε με μια τραυματισμένη οικονομία και κοινωνία. Όχι μόνο με την έννοια ότι χάσαμε 25% του ΑΕΠ ή ότι μειώθηκαν οι μισθοί και οι συντάξεις αλλά έχουμε και μια κοινωνία που έχει χάσει πολλά όπλα για να μπορεί η ίδια η κοινωνία να διεκδικήσει. Αυτό δεν είναι μόνο θέμα των μνημονίων, γιατί η ουσία τού νεοφιλελευθερισμού εδώ και πάρα πολλά χρόνια δεν ήταν μόνο να αυξηθούν τα κέρδη και να μειωθούν οι μισθοί και οι συντάξεις αλλά να αποδυναμωθεί η δυνατότητα των εργαζομένων να μπορούν να παλέψουν για μια διαφορετική κοινωνία.

Μοιραστείτε:

Ιανουάριος 2017, Ηνωμένες Πολιτείες. Ένας από τους πλέον αμφιλεγόμενους νεοεκλεγμένους προέδρους τής χώρας, ο Ντόναλντ Τραμπ, ετοιμάζεται για την λαμπερή τελετή τής ορκωμοσίας του, ενώ οι διαμαρτυρίες για την εκλογή του συνεχίζονται αμείωτες. Το επιτελείο του αναζητεί απεγνωσμένα κάποιον διάσημο καλλιτέχνη, που θα δεχτεί να τραγουδήσει στην εν λόγω τελετή, προσδίδοντάς της επί πλέον λαμπρότητα. Δυστυχώς, όμως, οι άνθρωποι του Τραμπ πέφτουν συνεχώς πάνω σε κλειστές πόρτες. Κανένα μεγάλο όνομα δεν δέχεται να συνδεθεί με τον πρόεδρο, του οποίου οι ρατσιστικές, εθνικιστικές, σεξιστικές και εν γένει αλλοπρόσαλλες κατά καιρούς τοποθετήσεις και δηλώσεις τον καθιστούν αντιπαθή.

Πονηρά σκεπτόμενοι, οι άνθρωποι του προέδρου καταφεύγουν σε άλλη λύση. Αντί για κάποιο μεγάλο και καταξιωμένο όνομα, θα καλέσουν ένα από τα φυντάνια των τηλεδιαγωνισμών ταλέντων, τα οποία έχουν υψηλή αποδοχή από την νεολαία αλλά και εκτυφλωτική λάμψη, έστω και εφήμερη. Έτσι, απευθύνονται στην Ρεβέκκα Φέργκιουσον, η οποία είχε γίνει γνωστή τερματίζοντας δεύτερη στο βρεττανικό X-Factor το 2010 και είχε ξεκινήσει μια συμπαθητική καρριέρα ως τραγουδίστρια και ως ηθοποιός. Η Φέργκιουσον δεν αρνείται ευθέως αλλά η απάντησή της κόβει σαν ξυράφι:

Μοιραστείτε:

Και ενώ το Συμβούλιο της Επικρατείας αποφαίνεται με την 704/2018 απόφασή του ότι απαγορεύεται η χρήση και του ηλεκτρονικού τσιγάρου σε όσους χώρους απαγορεύεται η χρήση του κοινού τσιγάρου και των προϊόντων καπνού εν γένει σε δημόσιους κλειστούς χώρους, μεταφορικά μέσα κ.λπ. σύμφωνα με τον 4419/2016, έρχεται ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας να διαπιστώσει ότι η συμμόρφωση της Ελλάδας με το πλαίσιο για τους χώρους χωρίς καπνό είναι κακή. Βέβαια, εμείς το είχαμε διαπιστώσει πολύ πιο πριν από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, αλλά ποιος μας άκουγε, ποιος μας έδινε σημασία. Ήδη από το 2008 υπήρχε σχετικός νόμος, ο οποίος δεν εφαρμόστηκε. Για να συνοψίσουμε όλα αυτά αρκεί να πούμε ότι η απαγόρευση του καπνίσματος σε κλειστούς δημόσιους χώρους πήγε και συνεχίζει να πηγαίνει περίπατο. Λίγο το «δε βαριέσαι», λίγο ο τσαμπουκάς του «ποιος είσαι εσύ ρε που ενοχλείσαι», λίγο το «κρίση περνάμε, ρε παιδιά, μη χάσουμε και τους πελάτες που έμειναν», λίγο το ρημάδι το «πολιτικό κόστος» που φοβάται η εκάστοτε εξουσία, λίγο το κέρδος των βιομηχάνων, γίνονται αιτία οι μη καπνίζοντες να βρίσκονται υπό διωγμό από όλους τους προαναφερόμενους χώρους και όσοι τολμούν να δηλώσουν την ενόχλησή τους, να υφίστανται την αποδοκιμασία των θεριακλήδων του καπνού.

Ενώ αρχικά και κύρια έπρεπε να προηγηθεί κατάλληλη εκπαίδευση της κοινωνίας για την απόκτηση αντικαπνιστικής συνείδησης, να δημιουργηθούν κρατικά προγράμματα πρόληψης, φροντίδας ή απεξάρτησης από το κάπνισμα, μακριά από επιχειρηματικές δραστηριότητες και μετά να ακολουθήσει η απαγόρευση του καπνίσματος, αυτή προηγήθηκε έχοντας στόχο εισπρακτικό και κατασταλτικό κι εκεί σταμάτησε. Έτσι η εφαρμογή της  έμεινε χωρίς αποτελέσματα. Από αυτό το σημείο αρχίζει και το μεγάλο πρόβλημα, αφού άφησε «παραθυράκια», ευνοώντας τους μεγάλους επιχειρηματίες, τα νυχτερινά κέντρα, τα μεγάλα καταστήματα εστίασης, που είχαν το χρήμα και τις υποδομές να προσαρμόσουν τους χώρους τους και για καπνίζοντες. Έτσι έμειναν οι μικροί επαγγελματίες εστίασης να σκαρφίζονται τα μύρια  όσα κόλπα, για  να αποφύγουν το βαρύ “χέρι” του νόμου.

Μοιραστείτε:

Είναι εντυπωσιακό το πόσο εύκολα «γεφυρώνονται» οι διαφορές ανάμεσα στην κυβέρνηση και τα υπόλοιπα αστικά κόμματα, όταν η κουβέντα πηγαίνει στις σχέσεις Ελλάδας -Νάτο  και ΕΕ , ξεχνάνε» τους καβγάδες για τα σκάνδαλα και τις κάλπικες διαχωριστικές γραμμές και δεν ακούγεται κουβέντα για την προκλητική στάση «Πόντιου Πιλάτου» που κρατάει το ΝΑΤΟ απέναντι στην τουρκική επιθετικότητα σε Αιγαίο και Κύπρο.

Η κυβέρνηση εδώ και αρκετό καιρό δημιουργεί  κλίμα εφησυχασμού. Ότι ναι μεν η πλευρά της Τουρκίας μπορεί  να λέει  τα δικά της, όμως ο λαός μπορεί να εναποθέσει τις ελπίδες του στους «συμμάχους», το ΝΑΤΟ την ΕΕ, τις ΗΠΑ που μπορεί να είναι μέρος του προβλήματος. Η θέση αυτή είναι επικίνδυνη για τα λαϊκά συμφέροντα και επιζήμια για την εδαφική ακεραιότητα της χώρας μας.

Μοιραστείτε:

Εννοιολογικά η διχόνοια είναι η ασυμφωνία γνωμών ή  φρονημάτων, ο διχασμός, η κατάσταση έχθρας και μίσους, η δυσαρμονία στις ανθρώπινες σχέσεις. Αντίθετα, ομόνοια είναι η ομοφροσύνη, η ταυτότητα αντιλήψεων, η σύμπνοια, η διάθεση για αρμονική συμβίωση, το μόνοιασμα.

Πολλά έχουν  ειπωθεί για τη διχόνοια που «μαστίζει τη φυλή μας», που μας  κάνει υποχείρια  τρίτων και μας προκαλεί τραγωδίες, αλλά  και για την ομόνοια η οποία θα μπορούσε να  κάνει τα αδύνατα δυνατά. Το θέμα είναι -και οι δύο αυτές καταστάσεις που υπάρχουν έμφυτες στην ανθρώπινη φύση- να μη γίνονται εργαλεία στα χέρια επιτήδειων προκειμένου να μας άγουν και να μας φέρουν, ανάλογα των περιστάσεων και των επιθυμιών τους. Ας ξεκαθαρίσουμε λοιπόν, ότι είτε η διχόνοια είτε η ομόνοια δεν αφορούν μόνο τη φυλή μας, αλλά όλες τις φυλές του κόσμου. Προπάντων αφορούν το σκοπό της επικράτησης της  άρχουσας τάξης πάνω στο λαό και τον ανειρήνευτο αγώνα του δεύτερου για να απαλλαγεί από την καταπίεση και την εκμετάλλευση.

Μοιραστείτε:

Πηγή φωτό: http://www.902.gr

Σε πλήρη ταύτιση βρίσκεται ακόμα και το πνεύμα της εκπαιδευτικής πολιτικής των ΗΠΑ και της χώρας μας. Ε, λοιπόν, αγαπητοί συνάδελφοι, ξεχάστε όσα μάθατε σπουδάζοντας τις επιστήμες της Αγωγής, αφιερώνοντας μέρος της ζωής σας, προκειμένου να μπείτε στην αίθουσα διδασκαλίας για να διδάξετε και να διαμορφώσετε ανθρώπινες συνειδήσεις. Η «νέα τάξη πραγμάτων» -που δεν είναι καθόλου νέα αλλά αιωνόβια και αιμοδιψής- απαιτεί να γνωρίζετε και νέα παιδαγωγική που περιλαμβάνει αντιμετώπιση βίας, δακρυγόνων, χημικών, χειρισμό όπλων, πολεμικές τέχνες, και γενικότερα αποδοχή του δόγματος «νόμος και τάξη» με ό,τι σημαίνει αυτό για την ακεραιότητά σας και αυτή των μαθητών σας.

Στο δεύτερο δεκαήμερο του Φλεβάρη ο …επιχειρηματίας «πλανητάρχης», μετά την τελευταία από τις πολλές τραγωδίες των εκτελέσεων μαθητών και δασκάλων σε σχολεία των ΗΠΑ, ρίχνει τη φαεινή ιδέα που αφήνει άναυδη ολόκληρη την ανθρωπότητα: «Αν είχαμε, λέει, έναν δάσκαλο που να ήταν πεπειραμένος στα όπλα, θα μπορούσε κάλλιστα να τερματίσει την επίθεση πολύ γρήγορα«.

Μοιραστείτε:

«Οι μισθοί της εργασίας -λέει ο Τζ. Στ. Μιλλ- δεν έχουν παραγωγική δύναμη, είναι η τιμή τής παραγωγικής δύναμης. Όπως η τιμή των ίδιων των μηχανών έτσι και οι μισθοί τής εργασίας δε συντελούν καθόλου στην παραγωγή των εμπορευμάτων που γίνεται από την ίδια την εργασία. Αν ήταν δυνατόν η εργασία να αποχτιέται χωρίς να αγοράζεται, τότε θάταν περιττοί οι μισθοί τής εργασίας». Αν όμως οι εργάτες θα μπορούσαν να ζουν με αέρα, δε θάταν δυνατό ν’ αγοραστούν με καμιά τιμή. Επομένως, το μη-κόστος τους αποτελεί όριο με τη μαθηματική έννοια της λέξης, δηλ. όριο που ποτέ δε μπορεί να το φτάσει κανείς, μα που πάντα μπορεί να το πλησιάζει. Μόνιμη τάση του κεφαλαίου είναι να υποβιβάσει τους εργάτες ίσαμε αυτό το μηδενιστικό επίπεδο.

Ο συγγραφέας του «Essay on Trade and Commerce», ένας συγγραφέας του 18ου αιώνα που τον έχω αναφέρει συχνά, προδίνει μονάχα το πιο ενδόμυχο μυστικό τού αγγλικού κεφαλαίου, όταν κηρύχνει πως ιστορικό ζωτικό καθήκον τής Αγγλίας είναι να κατεβάσει τον αγγλικό μισθό εργασίας στο γαλλικό και ολλανδικό επίπεδο. Ανάμεσα στ’ άλλα λέει με αφέλεια: «Αν όμως οι φτωχοί μας (πρόκειται για τεχνική έκφραση που εννοεί τους εργάτες) θέλουν να ζουν στην πολυτέλεια… πρέπει φυσικά η εργασία τους νάναι ακριβή… Φτάνει μόνο να ρίξουμε μια ματιά στον τρομαχτικό σωρό των περιττών πραγμάτων (heap of superfluties) που καταναλώνουν οι εργάτες μας της μανουφακτούρας όπως λ.χ. το ρακί, το τζιν, το τσάι, τη ζάχαρη, τα φρούτα που έρχονται από το εξωτερικό, τη δυνατή μπύρα, τα σταμπάτα υφάσματα, τον ταμπάκο, τον καπνό κλπ».

Μοιραστείτε:

Ένα από όλα όσα εκνευρίζουν έναν σκεπτόμενο άνθρωπο είναι και η καραμέλλα τού λαϊκισμού. Δεν είναι καθόλου σπάνιο το φαινόμενο να βλέπουμε τους αρχηγούς των δυο ισχυρότερων (και όχι μόνο) κομμάτων τού κοινοβουλίου να τσακώνονται για το αν και ποιος από τους δυο είναι λαϊκιστής. Το φαινόμενο είναι παλιό και, βεβαίως, δεν έχουμε την αποκλειστικότητά του στην Ελλάδα. Σ’ όλον τον κόσμο σχεδόν τα ίδια γίνονται. Θα έλεγε κανείς ότι μετά τον πόλεμο επικράτησε παγκοσμίως ο λαϊκισμός. Δεν θα είχε άδικο.

Εφ’ όσον λαϊκίζω σημαίνει παριστάνω τον λαϊκό, υποδύομαι τον άνθρωπο του λαού, είναι λογικό να προσθέσουμε και το νοιάζομαι δήθεν για τον λαό. Δεν είναι τυχαίο ότι σε πολλές χώρες (της Ελλάδος συμπεριλαμβανομένης) υπήρξαν και υπάρχουν συντηρητικά κόμματα στο όνομα των οποίων περιλαμβάνεται ο όρος «λαϊκός». Τρία γνωστά παραδείγματα στον τόπο μας είναι το -πάλαι ποτέ κραταιό- δεξιό «Λαϊκό Κόμμα», ο ακραία δεξιός «Λαϊκός Ορθόδοξος Συναγερμός» και η ναζιστική εγκληματική πολιτική οργάνωση «Λαϊκός Σύνδεσμος Χρυσή Αυγή». Και, βέβαια, μη ξεχνάμε ότι στο ευρωκοινοβούλιο τα δεξιά κόμματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης συγκροτούν την πολυπληθέστερη ομάδα του, η οποία ονομάζεται «Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα».

Μοιραστείτε:

Βάφτισαν και ανέδειξαν για πολλοστή φορά και με θαυμαστή ευρηματικότητα οι μάστορες της τηλεθέασης «ζεστή», «μαγική», «εκθαμβωτική», «κοσμοπολίτικη» την ατμόσφαιρα των γιορτών που πέρασαν. Και πώς αλλιώς θα μπορούσαν να κάνουν προκειμένου να κρύψουν την πραγματικότητα που βιώνεται στην πίσω πλευρά της ζεστασιάς, του φωτός, της μαγείας και του κοσμοπολιτισμού;

Η πίσω πλευρά όλων αυτών απέχει μόνο μια αναπνοή από τα λαμπιόνια, τους καλοντυμένους, τους χορτασμένους και στο στομάχι και στην τσέπη, τις ακριβές βιτρίνες, τα πυροτεχνήματα και τα κάθε λογής events που στήνονται στις μητροπόλεις του πλούτου, είτε της Ευρώπης είτε των άλλων ηπείρων, αφού γι’ αυτούς το χρήμα δεν έχει πατρίδα.