Μοιραστείτε:

Γνωστή βρετανική εταιρεία ρούχων, που προορίζονται μόνο για παχυλά βαλάντια, έκαψε τον τελευταίο χρόνο μέρος του αποθέματός της αξίας 31 εκατομμυρίων ευρώ, για να μην πουληθούν σε χαμηλές τιμές και επέλθει έτσι μείωση των κερδών της. Τα τελευταία 5 χρόνια η εταιρεία αυτή έχει καταστρέψει ρούχα αξίας 100 εκατομμυρίων ευρώ, που έμειναν απούλητα, όπως δημοσιεύτηκε ολόιδια στα ΜΜΕ. Παρ’ όλες τις αντιρρήσεις που είχαν μέτοχοι της εταιρείας για την καταστροφή των ρούχων και την πρότασή τους για να μοιραστούν σε εκείνους που δεν έχουν ρούχα, η εταιρεία προχώρησε στην καύση τους, δηλώνοντας ταυτόχρονα ότι η διαδικασία της καύσης έγινε σε ειδικούς κλιβάνους, για να μην ρυπάνει το περιβάλλον_1. Τι ειρωνεία!! Να καλύπτουν την κοινωνική αναλγησία τους με το μανδύα της περιβαλλοντικής ευαισθησίας…

Μακάρι να ήταν βέβαια μόνο αυτή η εταιρεία που ακολουθεί τη συγκεκριμένη πρακτική αποτροπής μείωσης των κερδών της, μέσω της καύσης του πλεονάζοντος εμπορεύματος. Τον περασμένο Μάρτιο, άλλη εταιρεία κατασκευής πανάκριβων κοσμημάτων, ρολογιών κ.λπ. κατέστρεψε εμπόρευμα αξίας 400 εκατομμυρίων λιρών, ενώ άλλη που ασχολείται με παραγωγή ρούχων κατηγορείται ότι καταστρέφει κάθε χρόνο 12 τόνους απ’ αυτά.

Advertisements

Μοιραστείτε:

Πηγή φωτό: http://www.iefimerida.gr

Πληροφορούμαστε ότι «…όπως ανακοίνωσε η γενική περιφερειακή αστυνομική διεύθυνση Βορείου Αιγαίου, στο πλαίσιο στοχευμένων τροχονομικών δράσεων, οι οποίες είχαν προγραμματιστεί και υλοποιήθηκαν κατά το χρονικό διάστημα από Παρασκευή 10 έως και Τετάρτη 15 Αυγούστου 2018, διενεργήθηκαν περισσότεροι από 2.500 έλεγχοι οχημάτων και βεβαιώθηκαν συνολικά 1148 παραβάσεις του κώδικα οδικής κυκλοφορίας…» και καλά έκαναν. Το ερώτημα που ξεφυτρώνει μετά από την παραπάνω ανακοίνωση είναι αν διαπιστώθηκε έστω και μία παράβαση του κώδικα από πεζούς. Είναι αλήθεια  ότι όταν ακούμε Κώδικας Οδικής Κυκλοφορίας, ο νους μας πηγαίνει στα τροχοφόρα και τους οδηγούς τους, ενώ αφήνουμε απέξω τις υποχρεώσεις και τα δικαιώματα των πεζών που ορίζονται ρητά από τον ίδιο κώδικα. Φυσικά δεν ακούστηκε να πληρώσει και κάποιος πεζός πρόστιμο για παράβαση του Κ.Ο.Κ.

Μοιραστείτε:

Για τους λάτρεις του παλιού ελληνικού κινηματογράφου θα είναι γνωστή η ατάκα του Μίμη Φωτόπουλου από την ταινία «Το σοφεράκι»(1953), όταν η μηχανή απ’ το σαραβαλάκι του αρνούνταν να δουλέψει και παράγγελνε λουκουμάκι και νερό, το τοποθετούσε πάνω της, εξηγώντας στους παρευρισκόμενους: «…το γινάτι  το ‘πιασε και θέλει το λουκουμάκι του…»,  «… δεν ξέρεις τι άτιμο είναι… άμα δεν πάρει το λουκουμάκι του, δεν μπορεί».

Έτσι και η εξουσία με τα εκάστοτε «σοφεράκια» της βρήκε τον τρόπο να κατασκευάσει το δικό της «λουκουμάκι», προκειμένου να δουλεύει το σύστημά της απρόσκοπτα και χωρίς διαλείψεις. Βρήκε τους απολιτικούς. Μ’ αυτούς μπορεί να κάνει τη δουλειά της όπως θέλει, ανενόχλητη, αφού ο απολιτικός δεν τη ζαλίζει. Στέκεται μακριά της, αφενός απαξιώνοντάς την, αφετέρου θεωρώντας ότι τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει από τα μεγάλα και δύσκολα προβλήματα της ζωής του.

Μοιραστείτε:

Δεν είναι η πρώτη φορά που ο «δαίμων» του τυπογραφείου, του διαφημιστικού εργαστηρίου, της παρεξήγησης ή  όπως θέλετε πέστε τον χτυπά ανελέητα και φέρνει τα πάνω  κάτω στη ζωή μας. «Δαίμων» όμως είναι αυτός και δεν μπορείς να τον προβλέψεις. Έτσι είδαμε και τούτο: Την παραλία του Βελονά στο Βροντάδο να «βαφτίζεται» παραλία του Αλμυρού(;;;). Πριν λίγες μέρες έγινε τοποθέτηση δίγλωσσων πληροφοριακών πινακίδων στις παραλίες μας από την Αποκεντρωμένη Διοίκηση Αιγαίου – Διεύθυνση Υδάτων Βορείου Αιγαίου, όπως μαρτυρά η προμετωπίδα τους. Χρήσιμο εργαλείο ως ένα σημείο, θα έλεγε κανείς, αν βέβαια ανταποκρίνονταν στην πραγματικότητα που βιώνουμε όσοι επισκεπτόμαστε τις παραλίες τώρα το καλοκαίρι ίσως και το χειμώνα.

Οι αντιδράσεις αγνώστων που «στόλισαν» με κοσμητικά επίθετα αυτούς που υπέπεσαν στο σφάλμα της μετονομασίας της ήταν υπερβολικές, αφού στην ουσία την μετέτρεψαν σε υβριστική εφημερίδα τοίχου, ανήμπορη να αντιδράσει στην ανεξίτηλη μαρκαδορίστικη οργή τους, αλλά  και στο δριμύ «κατηγορώ» «ως παραλία συχνά-πυκνά μολυσμένη, λόγω υπερχείλισης της αποχέτευσης του Δήμου στην εκβολή παρακειμένου χειμάρρου».

Μοιραστείτε:

Έρχονται λοιπόν στιγμές, άμα κυκλοφορείς στους μονόδρομους του Βροντάδου, που βλέπεις το Χάρο να έρχεται καταπάνω σου από την αντίθετη μεριά καβάλα σε δίτροχο ή τετράτροχο και να σου χαμογελά σαρδόνια: «άντε, ρε μπαγάσα, και τη γλίτωσες σήμερα· σε βάζω στη λίστα για την επόμενη φορά». Και σε περιχύνει κρύος ιδρώτας, ανεβαίνουν οι παλμοί, τρέμουν τα πόδια σου. «Άγιο είχα», λες. Και αφήνεις το φρένο. Κι ο Χάρος γκαζώνει, σπινάρει, σε λοξοκοιτάει και φεύγει.

Σύγχρονες καρμανιόλες οι μονόδρομοι της περιοχής αυτής για όσους δεν είναι υποψιασμένοι πως ένα μέρος των κατοίκων και επισκεπτών -κάθε είδους και κάθε ηλικίας- τους χρησιμοποιεί εσκεμμένα ως δρόμους διπλής κατεύθυνσης, αφού κανείς δεν αντιδρά, δεν καταγγέλλει την εν δυνάμει απειλή δημιουργίας σοβαρού τροχαίου ατυχήματος ή και δυστυχήματος.

Μοιραστείτε:

Την περασμένη εβδομάδα, κάπου ανάμεσα σε Βόρεια Μακεδονία, Αγρίνιο και Ρωσσία, χάσαμε την μπάλλα και φάγαμε γκολ. Δίχως να το καταλάβουμε, πέρασε από την βουλή (δημοσιεύθηκε ήδη στο ΦΕΚ) ένα νομοσχέδιο-τέρας: εκατόν τριάντα ένα άρθρα σε ογδόντα επτά σελίδες (τελικό κείμενο), μαζί με μια εισηγητική έκθεση άλλων πεντακοσίων σελίδων, που έπρεπε να διαβαστούν, να μελετηθούν και να συζητηθούν στο άψε-σβήσε, καθ’ όσον όλα έγιναν με την -αντιδημοκρατική- διαδικασία τού κατεπείγοντος.

Σε πρόσφατα κείμενά μας, χαρακτηρίσαμε αυτό το νομοσχέδιο ως «μεταμνημονιακό μνημόνιο» και, ίσως, σε κάποιους να φανήκαμε υπερβολικοί.

 Όμως, ο τίτλος του νομοσχεδίου μάλλον συμφωνεί με τον χαρακτηρισμό μας: «Διατάξεις για την ολοκλήρωση της Συμφωνίας Δημοσιονομικών Στόχων και Διαρθρωτικών Μεταρρυθμίσεων – Μεσοπρόθεσμο Πλαίσιο Δημοσιονομικής Στρατηγικής 2019-2022 και λοιπές διατάξεις«. Αναρωτιέμαι, αν δεν χαρακτηρίσεις ως μνημόνιο μια «ολοκλήρωση της Συμφωνίας Δημοσιονομικών Στόχων», ως τι μπορείς

Μοιραστείτε:

Πατήστε στην εικόνα, για να ακούσετε το αφιέρωμα

«Τα χείλη μας στεγνώνουν απ’ τη δίψα
κι ο ήλιος μας μισεί, μας πυρπολεί
κι η έρημος μας εκδικείται
Σταθείτε!
Όσοι πεθαίνουν απ’ την πείνα
κι όσοι σκοτώνονται στον πόλεμο
αν έρθουνε όλοι
να σκάψουμε την έρημο
θα γίνει περιβόλι.»

Ένα αφιέρωμα στο Χιώτη ποιητή Φώτη Αγγουλέ που είχαμε φτιάξει το 2011. Απαγγέλει η Νάγια Νομικού. Ενορχήστρωση – εκτέλεση: Μάκης Γεωργακάκης. Μουσικήστο «Καίγουνται», το «Σταυροί», το «Σταθείτε», το «Ναγκασάκι και «το «Νανούρισμα»: Μάκης Γεωργακάκης Το «Μείνε» είναι διασκευή σε μουσική του Πάνου Τζαβέλλα. Το «Πρωτοχρονιά 1956» και το «Μην καρτεράτε» είναι διασκευές σε μουσική Θωμά Μπακαλάκου. Ακούγονται με τη σειρά 0:00 Πρόλογος από τη συλλογή «Πορεία μέσα στη Νύχτα» 0:46 Μείνε Φτωχός 1:13 Καίγουνται 3:53 Πρωτοχρονιά 1956 5:33 Μείνε 9:22 37 και 7 9:47 Σταυροί 10:50 Σταθείτε 12:11 Ναγκασάκι 13:13 Νανούρισμα 16:21 Το Χωριό του 16:53 37 και 7 – Μην καρτεράτε

 

Μοιραστείτε:

Εκείνο που με ζοχαδιάζει στην πολιτική καθημερινότητα, δεν είναι που τα μέλη και οι χειροκροτητές τού ΣυΡιζΑ επιμένουν να αυτοπροσδιορίζονται ως αριστεροί. Αυτό μάλλον με κάνει να γελάω και έχει πάψει να με χαλάει εδώ και πολλά χρόνια. Εκείνο που πραγματικά με ζοχαδιάζει είναι που οι κάθε λογής γιαλαντζί αριστεροί πιστεύουν ότι οι -θεωρητικές και πρακτικές- παλινδρομήσεις τους έχουν μαρξιστικό υπόβαθρο και επιμένουν να επικαλούνται είτε τον παππού Κάρολο είτε τον θείο Βλαδίμηρο για να δικαιολογήσουν τις επιλογές τους. Σ’ αυτές τις λίαν εκνευριστικές περιπτώσεις, η ευγενέστερη αντίδρασή μου προς τον ομιλούντα «αριστερό» είναι ένα απλό «μη λες βλακείες».

Τι είναι βλακεία; Θεωρητικά, ο όρος αποδίδεται με την περίφραση «ανισορροπία νόησης», εξ ου και ο βλάκας λέγεται και ανισόρροπος. Με απλούστερο τρόπο, μπορούμε να ορίσουμε ως βλακεία την αδυναμία αντίληψης του σωστού. Σύνηθες χαρακτηριστικό των βλακών είναι η δευτεροβάθμια βλακεία, δηλαδή η τάση να χαρακτηρίζουν βλάκες εκείνους οι οποίοι πράττουν το σωστό, μόνο και μόνο επειδή η δική τους -αντικειμενικά εσφαλμένη- αντίληψη δεν συμφωνεί με τις επιλογές των άλλων. Βέβαια, σ’ αυτό το σημείο θα μπορούσε κάποιος να αντιτείνει ότι συχνά το «σωστό» δεν είναι αυστηρά καθορισμένο, με συνέπεια να υπάρχουν περισσότερες από μία σωστές αντιλήψεις του ίδιου θέματος, ανάλογα με την γωνία θέασής του. Το πρόβλημα, λοιπόν, εστιάζεται στο πόσα «σωστά» υπάρχουν κάθε φορά ή πόσες γωνίες θέασης υπάρχουν κάθε φορά.

Μοιραστείτε:

 Όταν λέμε πως από την ανατροπή της εκμεταλλευτικής – καταπιεστικής τάξης πραγμάτων  οι λαοί δεν έχουν τίποτα να χάσουν εκτός από τις αλυσίδες τους, δεν εννοούμε  κάτι περισσότερο από την αντίσταση, τον αγώνα των λαών, προκειμένου να δικαιωθούν και να απαλλαχτούν από την εκμετάλλευση και την καταπίεση.

   Σήμερα ο επονομαζόμενος -όχι τυχαία- «σουλτάνος» της γείτονος χώρας προπαγανδίζει ανοιχτά το «έργο» του και το «έργο» του Κόμματος της Δικαιοσύνης  και της Ανάπτυξης (ΑΚΡ) και το «όφελος» που είχε η χώρα του στα 16 χρόνια διακυβέρνησης από το ΑΚΡ. Άγνωστο αν στον όρο «χώρα» συμπεριλαμβάνει τους εργαζόμενους και τις ευρύτερες λαϊκές μάζες, που είναι αμφίβολο αν τα 16 χρόνια της διακυβέρνησης τα θεωρούν ως χρόνια «ανάστασης» ούτε και ποια είναι τα αδιανόητα πράγματα που κατάφεραν να πραγματοποιήσουν κόμμα και «σουλτάνος».

Μοιραστείτε:

 Δεν πρόλαβε καλά – καλά να στεγνώσει το μελάνι των υπογραφών που φαρδιά πλατιά έβαλε η κυβέρνηση στο νόμο για τη »φαρμακευτική κάνναβη» και οι διάφοροι »φορείς» όλο και πυκνώνουν τις δράσεις τους για τη νομιμοποίηση στο μυαλό του λαού και της νεολαίας της «ναρκωκουλτούρας», της ανοχής απέναντι στα ναρκωτικά.

Γνωρίζουμε ότι η χρήση τοξικών ουσιών στις μέρες μας, που η οικονομική κρίση δημιουργεί πολλά αδιέξοδα, αυξάνεται σημαντικά δίπλα στα προβλήματα που βιώνει η νέα γενιά και ιδιαίτερα στη μαθητική νεολαία. Με πρόσχημα τη «θεραπευτική κάνναβη» στοχεύουν να διαμορφωθεί – στη συνείδηση της κοινωνίας- ανοχή απέναντι στο κοινωνικό φαινόμενο των ναρκωτικών, ώστε να είναι έτοιμο το έδαφος για τη νομιμοποίηση ουσιών που οδηγούν στην τοξικοεξάρτηση. Καμία έρευνα δεν αποδεικνύει ότι η κάνναβη αποτελεί το φάρμακο πρώτης επιλογής για την αντιμετώπισή συγκεκριμένων ασθενειών.